Pierwsza niespodzianka złapała mnie już na autostradzie Gdańsk – Łódź. Jakieś 6 km przed zjazdem zabrakło mi paliwa. WSTYD. Sam się zastanawiałem jak to się mogło stać, bo zawsze robiłem ten odcinek na jednym tankowaniu. No ale ładna pogoda, na budziku „trochę” powyżej dozwolonej i nowe kwadratowe kufry które nie należą do opływowych. I zamiast spalania 4,8 litra miałem 6. Przez pół godziny nikt się nie zatrzymał pomimo, że jak szalony machałem przed każdym nadjeżdżającym pojazdem. Dodam, że nawet minął mnie jeden V-Strom i nawet na chwile nie zdjął gazu tylko śmignął obok mnie. Na szczęście jeden jednoślad okazał się łaskawy. Zatrzymał się, pojechał na stację, przywiózł mi paliwo i w końcu mogłem ruszyć dalej. Może kiedyś trafisz wybawicielu na tą relację – jeszcze raz WIELKIE DZIĘKI.

Reszta dnia minęła szybko. Ok 18 zameldowałem się na noclegu na przedmieściach Brna. Kolejnego dnia (niedziela) ruszyłem wcześnie rano, cały czas autostradami prawie do granicy z Włochami. Tam wyłączyłem w nawigacji autostrady i zacząłem się włóczyć po większych i mniejszych dziurach. Gdzieś nawet wjechałem do Słowenii na moment i na jakiejś przełęczy zaczęło lać. W tunelu wydrążonym w skale, siedząc na asfalcie, ubierałem ciuchy przeciwdeszczowe. Do pierwszej miejscowości, którą wybrałem do zwiedzania Palmanova dojechałem na zmianę w deszczu i w słońcu. Nawet nie miałem ochoty pochodzić i pozwiedzać, zrobiłem tylko ze dwie fotki na głównym rynku. Sama miejscowość podobno niesamowicie wygląda z lotu ptaka, ponieważ ma kształt gwiazdy.

Nocleg miałem w okolicach Trevisio. Mała miejscowość Monastier di Treviso gdzie nic nie ma, ale na jeden nocleg nadaje się idealnie. Na miejscu jest kilka knajpek, gdzie można coś zjeść, a sama kwatera pierwsza klasa, a na śniadanko miejscowe frykasy 😊

Dzisiaj (poniedziałek) mam do przejechania ok 400 km więc luzik 😊 Wybieram drogę widokową przez środek Toskanii. Kieruję się na Bolonię a następnie trasą nr 65 na Florencję. Droga cudo. Mnóstwo zakrętów, mały ruch, łuki dobrze widoczne więc można poszaleć. We Florencji gdzieś wyskoczyłem na obrzeżach, ale z daleka z jakiegoś wzniesienia udało mi się dostrzec kopułę katedry. Robi wrażenie. W Chiusi szybko znalazłem nocleg w hostelu przyklejonym do jakiegoś muzeum, ale że było już ok 18 to było zamknięte. Poszedłem na miasto a raczej miasteczko coś zjeść. Znalazłem miłą knajpkę, znaczy pizzerię 😊 Lepszej pizzy nie jadłem. Może dlatego, że powiedziałem kelnerowi, że to będzie moja pierwsza włoska pizza i żeby zrobił coś co zapamiętam 😊 Trochę się potem skrzywił bo zamówiłem piwko. Wiecie, środek Toskanii a ja piwo zamawiam. Ale jak zamówiłem kolejne to nie wytrzymał, przyniósł kieliszek czerwonego wina i powiedział, że nie muszę za nie płacić, ale nie wyobraża sobie, żebym nie spróbował. Przyznam – było niezłe. Kolejnego dnia mam do przejechania tylko 300 km więc mogę dłużej pospać. Poszedłem do innej knajpki na kolejne piwko, nie chciałem urazić mojego dobrodzieja takim brakiem gustu 😊

Wtorek był bardzo lekki. W ciągu dnia chyba nie przekroczyłem 50 km/h. Piękne trasy, niesamowite widoki, szkoda pędzić. Nawet przypadkiem wjechałem do miejscowości Greve in Chianti – jak się później okazało to można powiedzieć stolica Toskanii i jej główny ośrodek produkcji wina. Zrobiłem sobie krótką przerwę na espresso, jednak co włoska kawa to włoska. Mały naparstek a stawia na nogi bardzo szybko. Zrobiłem sobie spacerek po rynku, zrobiłem kilka zdjęć i ruszyłem dalej. Z daleka podziwiałem wielkie winnice i stare miasteczka położone za wzgórzach.

Wjazd na samą górę odbywa się dwuetapowo (oczywiście można doginać na sam szczyt na piechotę – ale nawet nam to przez myśl nie przeszło zważywszy, że byliśmy w pełnym rynsztunku). Najpierw wjazd kolejką górską z 1910 metrów na 2500 metrów (latem kolejka do niej jest na kilka godzin, w maju staliśmy może z 15 minut). Następnie przesiedliśmy się na busy terenowe, które wjeżdżały na wysokość 2920 metrów. Dalej już z przewodnikiem wchodzi się z buta. No i wchodzi się pod dolne kratery, a nie na sam szczyt bo on nadal dymi.

Sam widok ciężko opisać. Jak na pustyni tylko zamiast piasku coś w rodzaju czarnego żwiru, popiołu czy jakoś tak. Nigdy wcześniej nie byłem na wulkanie i chyba trochę inaczej sobie go wyobrażałem. Jako wielką górę z wielką dziurą na szczycie. A tutaj była i owszem góra, ale z wieloma kraterami pomiędzy którymi się chodziło.

Ale największa niespodzianka była jak zjechaliśmy z powrotem na parking. Patrzę i oczom nie wierzę. Przy moto stoi Jasiu – mój szef. Okazało się, że przyleciał na tydzień na Sycylię i robią objazdówkę autem po okolicach. Nie wiem jakie było prawdopodobieństwo spotkania się 3 tys. km od domu w miejscu obleganym przez turystów. Chwilę porozmawialiśmy i rozjechaliśmy się w różnych kierunkach. W końcu zobaczymy się za dwa tygodnie w pracy 😊

Tuż przy wyjściu była knajpka z jedzeniem. No to czas teraz na lokalne przysmaki. Na pierwszy ogień poszło arancini. Nigdy wcześniej nie jadłem czegoś podobnego. Są to kule ryżowe nadziewane w środku mięsem mielonym i groszkiem a smażone na głębokim oleju. Bardzo dobre i bardzo syte 😊 Na deserek skusiliśmy się na Cannoli. Jak się później okazało został on moim ulubionym deserem na całej wyprawie. Są ro rurki z chrupiącego ciasta nadziewane serem ricotta z pistacjami i kandyzowanymi owocami.

Po dojechaniu na miejsce udaliśmy się na nocleg. Okazało się, że jest to biuro, które dopiero podaje namiar na kwaterę. I tu napotkaliśmy na barierę językową, ale na szczęście mowa ciała robi swoje. Kobieta nawija po włosku no to my po polsku. Mówimy, że nie rozumiemy to przez chwilę się zastanowiła i zaczęła od nowa trochę wolniej i dwa razy głośniej – ale nadal po włosku. Po chwili machnęła ręką pokazała samochód i domyśliłem się, że mamy jechać za nią. 

Kwatera przednia 😊 Duża jadalnia z kuchnią, sypialnia, łazienka i taras. Tylko na ulicy ciężko zaparkować. Są oznaczone wszędzie miejsca parkingowe. Niebieskie, żółte i białe. Niebieskie to dla tych co mają stały abonament, żółte można opłacić u policji, a białe darmowe – ale tych akurat w okolicy nie było. Stanąłem lekko przyklejony do żółtego 😊 Na to wychla się jakiś facet z okna i macha ręką że tak nie wolno i żebym przesunął motor w prawo. No dobra – niech mu będzie. Pcham, facet krzyczy stop i pokazuje OK. Podziękowałem. Spojrzałem potem z tarasu jak stoję. Centralnie na przejściu na pieszych – ale fakt, nie było żadnej linii 😊

Wieczorkiem oczywiście poszliśmy poszwendać się po miejscowości. No i od razu widać różnicę. Na południu było po prostu pusto, klimatycznie, małe sklepiki i kameralne knajpki. Tutaj centrum biznesu turystycznego. A kogo najwięcej - oczywiście Rosjan, oni są wszędzie. Przy głównym deptaku i ulicy knajpa na knajpie, przy każdej ktoś namawia na wejście do środka. Ogólnie miejscowość taka sobie. Turystów przyciąga plaża – podobno najładniejsza na Sycylii. My nawet z niej nie skorzystaliśmy bo przez kolejne dwa dni pogoda nie sprzyjała opalaniu.

Jak tylko się rozpakowaliśmy wzięliśmy szybki prysznic i w trasę. Na pierwszy plan kolejny wulkan – Wezuwiusz. Jedziemy na moto najwyżej jak się da a potem z buta dalej pod górkę. Jest całkowicie inny niż Etna. Etna to olbrzymi teren i naprawdę sporo kraterów i kolorów i trochę jak na księżycu o ile to dobre porównanie. Tutaj jest duża góra z jedną wielką dziurą na szczycie. 

Na mnie większe wrażenie od klasztoru zrobił cmentarz, który jest trochę poniżej. Białe nagrobki polskich żołnierzy a na nich czerwone tulipany. A po środku grób Władysława Andersa, który po śmierci chciał być pochowany ze swoimi żołnierzami właśnie na Monte Casino.